Ο θρίαμβος της ΑΕΚ και η πικρή αλήθεια για τον Ολυμπιακό

Όταν κατακτάς έναν τίτλο, τον πρώτο της σεζόν, έχεις το δικαίωμα να πανηγυρίσεις όσο θέλεις.
Όταν αυτός έρχεται μετά πάνω από 16 άνυδρα χρόνια, μπορείς να ξεσαλώσεις λιγάκι παραπάνω.
Όταν στέφεσαι Κυπελλούχος παίζοντας με έναν εκ των πραγμάτων θεωρητικά ανώτερο αντίπαλο, το κατόρθωμά σου αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Όταν τα καταφέρνεις μετά από μια χρονιά που έχει κυλήσει μέσα στην αμφισβήτηση, με αλλαγές στο ρόστερ και σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή σου που έχουν φέρει απρόσμενες και απογοητευτικές ήττες, η κούπα γίνεται το βάλσαμο που επουλώνει τις πληγές σου.

Πάνω-κάτω αυτή είναι η ιστορία για την μπασκετική ΑΕΚ. Κόντρα στα προγνωστικά που την ήθελαν αουτσάιντερ, πάτησε στο παρκέ δίχως να εμφανίσει το παραμικρό κόμπλεξ απέναντι στον ευρωλιγκάτο αντίπαλό της. Αν φάνηκε κάτι από το τζάμπολ κιόλας, αυτό ήταν το γεγονός ότι στις κινήσεις και στις σκέψεις των παικτών του Ντράγκαν Σάκοτα δεν έβλεπες φόβο. Ακόμη κι όταν το ματς μετατράπηκε σε μπρα-ντε-φερ, με διαδοχικές εναλλαγές στο σκορ ή ισοπαλίες. Ακόμη κι όταν φάνηκε πως ο φυσικός ηγέτης του Ολυμπιακού, ο Βασίλης Σπανούλης, ήταν σε καλή μέρα. Ακόμη κι όταν δεν φαινόταν να υπάρχει αντίδοτο στην κυριαρχία του Μιλουτίνοφ στη ρακέτα.

Σε καμία από αυτές τις περιπτώσεις δεν διέκρινε κανείς στην Ένωση εκείνο τον φόβο που θα επέτρεπε στον Ολυμπιακό να λυγίσει το πάθος των «κιτρινόμαυρων» για έναν τίτλο. Και πέρα από τις τακτικές και τα συστήματα, αυτό ήταν το κλειδί του παιχνιδιού. Η ΑΕΚ δεν έχασε επειδή ποτέ δεν επέτρεψε ποτέ στους ερυθρόλευκους το δικαίωμα να της επιβληθούν. Δεν τους επέτρεψε να τη νικήσουν κι έτσι νίκησε.

Όταν σιγά-σιγά οι πανηγυρισμοί θα κοπάσουν, η ΑΕΚ ως οργανισμός θα πρέπει να κάνει ό,τι χρειάζεται προκειμένου να μην επιτρέψει σε αυτόν τον τίτλο να γίνει παραμορφωτικός καθρέπτης που θα κρύψει τις αδυναμίες. Αυτές συνεχίζουν να υπάρχουν και μετά το Κύπελλο. Πλέον, όμως, πέρα από τα δεδομένα προβλήματα που χρειάζονται λύσεις, υπάρχει κι ένας τίτλος. Και οι τίτλοι, ιδιαίτερα όταν έρχονται μετά από χρόνια, μπορεί να πιο σημαντικοί ακόμη και από τις μεταγραφές.

Πάμε τώρα και στον χαμένο της υπόθεσης.

Στον Ολυμπιακό αυτή τη στιγμή συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο από εκείνο που είχε συμβεί στην αμέσως προηγούμενη ήττα του σε ντέρμπι. Οι Πειραιώτες έφευγαν ηττημένοι από τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ, αλλά στο μυαλό τους ήταν νικητές. Πέρα από το κατά πόσο τα παράπονά τους για τη διαιτησία ήταν δικαιολογημένα ή όχι, η εμμονή στα όποια σφυρίγματα αφαίρεσε από την ομάδα την διάθεση για αυτοκριτική.

Κι ενώ εκείνη η ήττα χρησιμοποιήθηκε από τον Ολυμπιακό να κλείσει τα μάτια στις δεδομένες αδυναμίες του, αυτή από την ΑΕΚ μπορεί να τον βοηθήσει να κάνει αυτό που πρέπει, αν θέλει η απώλεια του Κυπέλλου να μην αποδειχθεί προάγγελος μεγαλύτερων κακών.

Πλέον στο «κάδρο» των ευθυνών για την αποτυχία των Πειραιωτών δεν μπορεί να μπει ούτε ο Παναθηναϊκός ούτε οι βολές ούτε οι διαιτητές ούτε το πράσινο κατεστημένο ούτε τίποτα από όσα συνοδεύουν τα ντέρμπι αιωνίων. Ο Ολυμπιακός μπήκε ως το μεγάλο φαβορί σε έναν τελικό και δεν τον έχασε για κανέναν από τους παραπάνω λόγους. Έχασε επειδή η άμυνά του θύμιζε παιδική χαρά. Έχασε γιατί σε ακόμη ένα ματς αποδεικνύεται καταστροφική η εμμονή και η στήριξη στις επιλογές των ξένων το καλοκαίρι. Έχασε επειδή ο αντίπαλός του ήταν σήμερα καλύτερος και στο τέλος του αγώνα ο καθένας πήρε αυτό που άξιζε.

Με δεδομένο ότι οι ερυθρόλευκοι έχουν τα πιο κρίσιμα και σημαντικά μπροστά τους, έχουν μια ευκαιρία να μπουν ξανά στον ίσιο δρόμο, που περνά απαραίτητα από την αυτοκριτική. Από την παραδοχή ότι για τις ήττες δεν φταίνε μονίμως εξωγενείς παράγοντες και συγκυρίες.

Όσο για την ΑΕΚ. Ε, ας το διασκεδάσει πρώτα και τα λέμε μετά. Απόψε είναι η βραδιά της. Έχει το δικαίωμα να το διασκεδάσει και από αύριο το πρωί μπορεί να αρχίσει να σκέφτεται πώς από τους μεμονωμένους θριάμβους επί του Παναθηναϊκού ή του Ολυμπιακού μπορεί να φτάσει σε νίκες σε σειρά ημιτελικών ή τελικών.